Ik weet een Eekboom. He stünn ditmal nich an de See, nee, bi uns in'n Goorn an'n Heidhoffweg in Norderstedt. He weer wul an de hunnert Johr oolt, nich dusend, nee, sien Stamm weer so knorrig un de Kroon wiet utladend, so dat du op de Äst spazeern gohn kunnst.

Antokieken weer he een heel Freid. He harr aver sien Macken, de een fordern däh. In'n fröhen Sommer bi groot Hitten wörr Disch un Stohl ünner em stellt, vunwegen den Schatten. Sobald de Blööd aver anfungen to glimmern, denn wörr dat Tiet, den Platz to rümen. De Lüüs regeern un smeern uns von baven allens full. Wenn't denn Harvst wörr, un he verlöör averdusende von Blööd, denn müssen wi de vun'n Rasen harken. Wi wullen em jo nich dat Gras wegnehmen, in de Eekbloomblööd is jo Garvsuure binnen. Ik heff mal tellt. So an de sösstig Schuuvkoorn kämen tosamen. Wi harrn dat aver goot. Uns Reihenhuus, een Eckhuus, leeg as letzt an'n Ossenmoorgraven.

Dat Stück twischen Goorm un Graven höör de Stadt Norderstedt to. Ik nööm dat "Niemandsland". Weer doch echt goot! So kunn man dor allens rin schuven un verdelen. Nu kummt dat aver. Wenn ik dat schier harr un stolt över mien gröön Rasen keek, denn duur dat nich lang, un ik müss wedder ran, bi Küll un Wind. Mien Fründ un Naver Erich tööf blots dorop. Ik denk mi dat so: He seet achter de Gardinen, so in'n laten Harvst, un seh, dat de kool Ostwind all sien Blööd in mien Goorn dreev. Weer dat nich allerhand?

Nu weert eenmal in'n Sommer. Wi seten op de Terass un drunken Kaffee. Dor käm doch een ool Buur, so mit Manchester-Hoot un -Büx um de Eck un verkloor uns: "Dat hier is mien Eek. De Wiesch weer mal mien." Tjä, wat schullen wie em wul antern.

Eerst eenmal: "Setten Se sik man dal un drinken Se mit uns Kaffee." Ik sä: "Mienwegen können Se sik de Eek ünnern Arm klemmen un Füürholt ut maken. Wat maakt wi denn blots? Ik wörr Se jo to geern helpen, aver dat geiht nich". Dat hett he de Buur jo insehn. Den Besöök vergeet ik nich, de weer doch to lustig.

Wenn ik hüüt mal vun wiet her, ik heff uns Huus op mien olen Daag verköfft, uns' gewaltige Eek ankiek, denn mutt ik an Fritz Reuter denken, an all de norddüütschen Eeken un an sien Gedicht "Ik weet een Eekboom, de steiht an de See, de Nordstorm, de bruust in sien Knäst. Stolt reckt he de mächtige Kroon in de Höh, so is dat al dusend Johr west". Dat is uns plattdüütsche Spraak. Weer to schaad, wenn he sien Blööd mal ganz verleert. Na Fritz Reuter schall he jo an de dusend Johr bestahn. Dat se unnergeiht, dat to verhindern, liggt alleen bi uns. Snackt Platt, leve Lüüd, wenn ji't noch köönt, överall un allerwegens.