Nu segg mi blots mal, worüm stah ik merrn in de Nacht op, so um Clock dree un sett mi vör den PC. Is dat de Sommertiet, de mi so dörcheenanner bringt? Nee, ik nehm stark an, dat is dat Fröhjohr.

Nu segg mi blots mal, worüm stah ik merrn in de Nacht op, so um Clock dree un sett mi vör den PC. Is dat de Sommertiet, de mi so dörcheenanner bringt? Nee, ik nehm stark an, dat is dat Fröhjohr. Wenn dat man blots so'n Spier warmer warrt, wenn mit eenmal bi uns vör't Huus Lüüd över Lüüd spazeern goht, wenn lacht warrt, luud vertellt, denn mutt doch wat in de Luft liggen. Mien Frau sä hüüt to mi: "Goh man rut und dreih mal en Runn." Heff ik dohn un süh mal an, in de Rathuusallee bi'n Italiener sitt de Lüüd al buten in de Sünn.

Jeed een Sünnenstrahl, de sik von vörn or von achtern op mien Jopp leggt, den föhl ik, de warmt mi. Ik denk mi, du büst nu so veel an Johren in't Fröhjohr gohn, aver ümmer noch maakt di wat unruhig. Dor is de Goorn, den ik jeden Dag dörchstreif, un de mi na de Bloomen un den Rasen kieken lett. Dor kannst rein gar nix bi dohn un nich nooch von kriegen. Dat Föhlen kummt ganz von alleen. Do ünnerscheed wi uns nich von de Deerten, von de Vagels, de nun schon morrns recht fröh to zwitschern anfangt, von de Köh, de bald in Gallop op de Weid lopen warrt. Wenn ik mi dat grööne Gras anseh, denn kann ik dat meist wassen höörn.

De Osterspazeergang ut Goethes "Faust" kummt mi in den Sinn, dorto Hein Köllisch mit sien Riemels von de Pingsttour, de Dichter Nikolaus Lenau, de de Larken an ehr Leder in de Luft klettern lett, un Joseph von Eichendorff mit sien allerbest Fröhjohrsgedicht.

As wi mol in't Fröhjohr mit uns' Besöök den Goorn ankeken hebbt, dor segg ik: "Kiek mal dor, de Zillergöschen fangt an to blöhn, un Beslog kummt ok al hooch." "Wat meenst denn dormit?", frag een. Ik anter: "Weetst dat nich, Zillergöschen sünd Narzissen, un to Schnittlauch seggt wi Beslog." Dor musst du schon in een lütt Dörp opwussen sien, denn weetst forts Bescheed. Un nu noch een lütt Riemel von mi:

Mööt sass noch en beten töven, noch is dat nich sowiet, eerst wenn de Zillergöschen di hell un licht ankiekt, denn dröffst di wedder lengen op dat nee fröhe Johr, dat ut all de Ecken blot Godet bringt, förwahr. So as de Bloomen wiest ehr Gesicht de Sünn, so hööpt wi op en feine Tiet, de Daag sind lang nich hin. Kummrut ut't Huus und nemmt di Tiet, dat Wunner antosehn. In all de Ecken von di'n Goorn fangt dat an to blöhn.