1. To Pingst'n, ach wie scheun, wenn de Natur so greun
Un alln's no but'n geiht, datt is een wohre Freid.
Besonders forr de Göörn, de heurt man raisoneern:
Weur Pingst'n doch erst blos, dann goht wie los.
Kummt nu Pingstobend ran, dann geiht 'n Leben an,
De Mudder seept de Göorn von achtern un von vörn.
Sünds wuschen nu un kämmt, denn kriegt se 'n reines Hemd,
Un denn geihts mit Gejuch rin in de Puuch.
De Vadder nu ton annern Morg'n
Deit sich mit Proviant versorg'n:
Eier, Käs, Wust un Schinken,
Ook verschienerlee to drinken.
Dormit keen Minsch de Tied versloppt,
Treckt he noch denn Wecker opp,
Un annern Morg'n gegen soß,
Dor schippert los de Troß.
2. De Vadder geiht voran, een witte Maibüx an,
Sien Jung' kummt in de Mitt', natürlich ook in Witt,
Dorbi heepts oppen Kopp een fien Strohhoot opp,
Alles sauber un mit Schick, grood wie gelickt.
Un nu kummt achterher mit allerlüttstes Göör
In grot'n Kinnerwog'n de Mudder angeschob'n.
De Dochter mookt denn Sluß, stolz voller Hochgenuß,
In Arm mit ehr'n Freier, een Piependreiher.
Een jeder, während se nu marschiert,
Opp eg'ne Fust sick amusiert:
De Vadder vör, de kippt sick een,
De Jung dor achter grapst Sireen,
De Mudder mutt so in Gedräng'n
Denn Lüttsten öfter dreug mol leg'n,
Datt Liebespoor kummt achter her,
De snackt von emm un ehr.
3. So geiht bitt Quell'ntol, dor leggt man sick nu dol
In't scheune weeke Moos, nu geiht datt Futtern los.
Een jeder matt un meud, langt no de Bodderbreud,
Se fallt doröber her as so 'n Bär.
Dormit datt beter rutscht, ward ut de Buddels lutscht,
De Vadder un de Söhn, de holt sick an denn Köm,
Un ook de Piep'ndreiher is opp denn Buddel Freier.
De Dochter un de Froo mookt ebenso.
Bi lütt'n ward de Krom fidel,
Man heurt jem sing'n ut vuller Kehl:
Vun Edelweiß, de Wacht am Rhein,
De Fischerin un Komm Se rein.
De anner Siet, de blarrt jedoch:
Lebt denn meine Male noch?
Im Grunewald ist Holzauktion.
Und denn noch Revolutschon.
4. Opp eenmol, wie gemeen, ehr eener sick verseh'n,
Dor kummt vun boben dol een Regen kolossol.
De ganze Minschenschwarm, de kummt nu in Alarm,
De Froonslüd kriescht un jucht, de Mannslüd flucht.
De Vadder springt nu opp, glitscht ut un fallt darop
Grood opp denn Kinnerwogen, de kippt un fallt in Groben.
He mit sien witte Büx recht in son deepe Pfütz,
Mit samt datt lüttje Göör, wat een Malheur.
Een jeder sucht nu Schutz to fi'n,
De Minschen rennt dorch dick un dünn,
De Mäkens un de Froons vorop
Mit all' de Röck' hoch boben Kopp.
De Anblick is sehr int'ressant.
Worum, datt liggt klor opp de Hand.
Bi so watt kriggt man, ick meen,
Verschiedenerlee to seh'n.
5. Na endlich, no denn Suus, dor geiht datt nu to Huus,
De Vadder un sien Söhn sünd nüdlich antoseh'n,
De scheune witte Büx sütt ut wie Stebelwix.
De Strohheut sünd so schlapp wie oles Papp.
Brügamm un de Brut, de seht erst lecker ut.
De harn, watt sulln se moken, sick beid' in Hei verkropen.
Datt allerlüttste Göör weur durchnatt dör un dör.
De Mudder weur so natt as wie son Katt.
De een schuvt achtern annern her
Grood wie de Geus, se könt nich mehr.
Un dorbi alle Ogenblick
Verswind mol eener achtern Knick.
Grood wie gerädert un half dood
Kummt se denn endlich an de Bood.
So ward in Hamborg Pingst'n fiert
Un sick fein amusiert.
Das Lied, gesungen von Heiner Dreckmann, unter: www.abendblatt.de/pfingsttour