Wat mien Broder is, de is de hele Week mit’n groten Laster ünnerwegens, quer dör Düütschland un af un an ook mol öber de Grenz in Noberlänner. Dat is een sworen Job, den he dor hett, ook wenn he jümmers vertellt: „Ik sitt den helen Dag vör’t Bett un kiek ut dat Finster.“ He mutt sülben oppassen, wat he nich to gau föhrt, wat he sien Pausen inhöllt, wat he to rechte Tied bi’n Kunnen is, wat de Ladung richtig verpackt un seker is, wat op den Wogen ook dat op is, wat in de Popieren steiht, wat de LKW in Ordnung is – un wat weet ik noch op wat allns. Wenn jichenswat nich stimmen deiht un de Polizei dor achter kümmt, denn kost dat sien egen Geld. Jeedeen Mol, wenn ik nu in’t Radio de Werbung höörn do vunwegen „Pause für Kobra 11“, denn mutt ik an em denken. So een düür Menu as dor anboden ward in de Raststäd künn mien Broder sik nich leisten. He hett för den ganzen Dag blots 6 Euro Spesen. Do kann he nich grotordig Eten gohn! Meisttieds kaut he op Bodderbrot. Un mookt sik mit sienen 12 Volt Woderkoker Koffi un Tee. An enen Autohoff geev dat nu körtens een Menu för 6,50! Dor weer sogor een Getränk bi. Dat wull he sik günnen. Man dor harr’n Uul seten: Dat Getränk weer een halven Liter Beer. Un as he froog, wat he een Cola hebben kunn, heet dat, dat güng nich. Dat Menu geev dat blots mit Beer. Ik weet ja nich, wat dor een Brauerei wat sponsert harr, man dat mutt een erstmol verdau-en: Een Raststäd för LKW-Fohrers un schenkt to een Meddageten blots Beer ut! Na denn gode Fohrt!