An'n Hilligen Obend kann 'n jümmer wedder sehn, wo sik de Lüüd vör de Karkendören op de Fööt pedd. Dor kann't ok al mol Krakeel geben: "Düsse Lüüd köönt doch dat ganze Johr öber no Kark gohn", schimpt dor 'n füünschen Een, de sülbst man blots selten kümmt, "dat de nu jüst hüüt rinwüllt, dat mutt doch nich ween ..." Doch, dat mutt.
De Kark an'n Hilligen Obend is för veel Christen - so as dat Woort dat würklich meent - Kult. Un dat ut tominst dree Grünnen: To'n Eersten, wat wullt du an den Hilligen Obend denn anners moken? To'n Tweten gellt dat (ok mank Lüüd, de dat gor nich afköönt) jümmer noch as de aller-aller-beste Anfang vun't Wiehnachtsfest. Denn blots mit de Wiehnachtsgeschicht ut dat Lukas-Evangelium kümmt dat to den Töver, de to düsse Nacht nu mol tohören deit. Eerst wenn wi vun dat lütt Göör in de Krüff höört un "O du fröhliche" sungen hebbt, kriggt Wiehnachten Sinn. To'n Drütten is de Gang no Kark de eerste Sook, de de Familie tohoop moken deit. Bet denn hett jeedeen mit sien egen Kroom to doon hatt, nu mutt 'n sik verdregen. Dor kann al de eerste Stres vun komen: de Dochter is nich fardig, de Söhn hett keen Lust, Oma luert al ungedüllig, un Vadder mutt noch dat Auto holen. Wenn dat denn in de Kark ok noch meist keen Platz mehr gifft, denn mutt dor al düchtig wat boden warrn: Dat is dat himmelsche Verspreken vun Freden op de Eer, vun Gott sien Leev in 'n Minsch, vun dat Wunner vun düsse Nacht. De Engels vertellt dat de Harders, un de treckt los no den Stall, denn se wüllt dat Kind in de Krüff sehn. Se goht vör em dool op de Knee, beed dat an un goht denn as verwannelt trüch na jümehr Veeh: Düt Kind weer Gott sien Söhn, de Heiland, op den se so lang luert harrn. De ganze Welt schull dat to weten kriegen. Dat Glück öber düsse Geburt röögt uns ok hüüt noch bet deep in uns Seel an, dat weckt in uns Lengen no Leev un Sik-borgen-Föhlen, dat gifft uns Toversicht: Wenn Gott to Welt kümmt, denn kann se nich verloren gohn, denn kann nüms verloren gohn! Wokeen will sik dor wunnern, dat de, de selten no Kark geiht, bi't Rutgohn veel vergnöögter is as bi't Ringohn.
