Ole seggt to sien lütt Broder: “Du, Tim, mi hebbt se in de School vertellt, den Nikolaus, weetst du, de Anfang Dezember de Kinner besöcht, den gifft dat gornich. Ok mit den Wiehnachtsmann schall dat so sien.“

"Dat stimmt aver nich", antert Tim. "Ik heff em doch sehn, vörig Johr weer he doch bi uns!" Tim fraag trüch: "De Wiehnachtsmann, jo, de weer tatsächlich dor, aver hest den Nikolaus al mal sehn?" Tim antert: "De Nikolaus, de kummt doch jümmers merrn in de Nacht, de is unsichtbar, de hett seker een Tarnkapp op. Fraag doch mal Mama un Papa."

Un so güng dat hin un her. Nu wullen se de Saak doch op'n Grund gahn. "Mama, segg Du doch mal, kummt de Nikolaus uns besöken? Dat duurt doch nich mehr lang, nich?" Modder druckst so'n beten rum. Denn aver sä se: "Weet ji, all de Kinner tööft op em, un dat een jeed' Johr, un he hett se nie nich vergeten. Ji schöllt mal sehn, wenn ji de Stevel rutstellt, denn sliekert he sik de Trepp hoch. Ji warrt ju wunnern, wat ji denn in'n Schoh findt. Dat aver segg ik ju, dat is so as to Wiehnachten, man blots wenn de Stevel putzt sünd, un wenn de Kinner ardig weern, denn hett he ok för jem wat in'n Sack." As de beiden denn in de Puuch krabbeln, de Döör noch so'n beten open stünn, höörn se Vadder seggen: "Övermorrn kummt Niklaas, vergeet dat blots nich", un Mama anter: "Nee, is allens kloor, de Peper- und de Smoltnööt heff ik al backt. De liegt baven in de Blechschachteln op't Klederschapp. Kannst vun ünnen nich sehn." Verdaddert säh Ole nu: "Mann, hest höört, baven op'n Klederschapp! Aver denn mööt wi morrn jo uns Steveln putzen, dat harr ik nich dacht, dat dat al so wiet is." Tim un Ole putzen ehr Stevel an'n annern Avend un stellen se rut. Se hebbt se sogar noch een beten mit Desodorant inspröht, dormit Nikolaus nich den Footsweet rüken kunn. Aver, stellt ju vör, an annern Morrn weern se leer, keen Appel, keen Pepernööt, nix. "Papa, du hest doch seggt, letzt Nacht kummt de Nikolaus uns besöken?" fraag de Lütt. "Wat heff ik seggt?" Doch dann full de Groschen, un Vadder fung förchterlich an to lachen: "Weet ji, wer hüüt uns besöken kummt? Onkel Niklaas un Tante Emma ut Barmbek. Tööft man noch een Week." Un de Week, will ik ju man seggen, de wörrn för de beiden verdori lang.

Ernst Meyer