Ik stah in mien lütt Goorn un denk, welk een is nu de schöönst Roos? Dat ruttofinnen is würklich nich swoor.

Ik bruuk man blots mien Fru antokieken un weet forts Bescheed. Se is mien Rosenkönigin. Fiefunfoftig Johr is se an mien Siet, mag den Goorn lieden so as ik, pusselt hier un dor, maakt uns dat smuck un fien, as dat man geiht. Dat to sehn, is een rein Freid. Un jümmers hett se een goden Raat praat: een beten wieter na links, een beten wieter na rechts. Un dat is tomeist richtig. So is uns Goorn, graad in disse Daag, för uns beid wedder mal een Wunnerwark. Ik mutt aver kloor maken, ik hölp ehr dorbi, stah fast an ehr Siet, wennschon ik nu een lütt Bank köfft heff, so een mit twee hohe Stützen, so dat ik wedder hoch kamen kann, wenn mi dat Arbeiden an de Kant vun 'n Rasen to swoor warrt. Wenn man't richtig bedenkt, schullen wi mal een Dag "der offenen Tür" maken, aver so överspöönsch sünd wi nich. Uns beid gefallt dat, wi sünd uns sülben goot nooch. Wenn wi tosamen een Rundgang maakt, un de is nich al to lang, denn lacht uns de Bloomen un Büscher an.

Wat heel besonners sünd mien rosa Rosen, naamt "Michel Angelo". Wat för een Naam! Se sünd umrahmt vun duften lila Lavendel. De Rosen sünd ehr un mien Stolt. För mi gifft dat nich een Bloom, de hübscher is. De Roos steiht bavenan. Un se is överall to finnen, in 'n Goorn, op Stillleven, in de Literatur und in de Leder, si in Goethes "Sah ein Knab' ein Röslein stehn". De jung Kerl seggt: "Ik breek di", un de jung Deern seggt: "Ik steek di" - wo wahr. Dat erinnert mi an wat, wat ik wul för mi behollen schull. Blots soveel: Ik much de Deerns geern lieden. Na 'n Krieg un Gefangenschopp harrn wi Jungs, ik weer 17 Johr, een Barg natohollen. Nu will ik denn man rut in mien Goorn gahn un will över dit und över dat sinneern. De velen Rosen warrt mi wiss hölpen, in de richtige Richt to kamen.