Güstern geiht dat Telefon, seggt een to mi: Hest al höört? Heidi Kabel is doot. - Dumm Tüüch, segg ik, Heidi Kabel is nich doot. - Doch, seggt de anner, dat stimmt würklich! - Du hest dat nich begrepen, wat ik meen, segg ik. Heidi Kabel kann gor nich doot sien, wiel so en Minsch as Heidi Kabel nienich starven deit. Dat geiht gor nich, de ward jümmer lebennig sien.

Heidi Kabel is doot. Över fievunnegentich is se worrn, dor kann'n jo nu egentlich nich vun "plötzlich und unerwartet" snacken. Aver ik geev to, so'n Ogenblick is mi dat doch in'n Maag schaten un mien Knee sünd'n lüttbeten week worrn. Denn nu is dat würklich vörbi - endgültig. Un dat maakt trurig. Aver denn heff ik faststellt: Bi all de Truur kümmt bi mi bannig fix ok wat anners hooch, wenn ik an Heidi Kabel denken do.

Toeerst is dor bi mi Dankborkeit, dat ik so veel mit ehr op de Bühne vun't Ohnsorg-Theoter heff stahn kunnt. Veel fine Rullen weern dor bi, un se is jümmer fründlich to mi west un hett mi hulpen, wenn dat nödig weer, dat is keen Snack, dat stimmt würklich.

Un denn kümmt bi mi sogoor Freid op - jawoll, Freid! Ik frei mi, dat jüst in de Tied, as se de groten Rullen bi Ohnsorg speelt hett, dat Fernsehen dorbi west is. Un nu kann ik mi Heidi Kabel jümmer wedder to mi in de Wohnstuuv inladen, so faken ik will. Denn kann se mi vun "Tratsch in't Treppenhuus" vertellen oder een vun de annern velen Hunnert Geschichten, de se in de velen Johren op de Bühne bröcht hett. Un denn is se maal jung un maal'n beten öller un denn old. Un eenmaal is se as "Manda Voss" sogoor hunnertsoss worrn.

Un dorüm köönt de Lüüd noch so veel snacken, ik segg: Heidi Kabel is nich doot, dat geiht jo gor nich. Un nu schall mi eerst maal een dat Gegendeel bewiesen.