Zeitzeugen-Serie „Wie wir wurden, was wir sind“. Ins Niederdeutsche übersetzt von Jasper Vogt. Heute: Sibylle Brodkorbs Kindheit im Behelfsheim

Ehestorf. Mit dem Schlachtschwengel ins Fischrhaus, vom Kartoffelacker in die 50er-Jahre-Küche und auf dem Lanz-Bulldog übers Feld: Alltagsgegenstände im Freilichtmuseum am Kiekeberg machen die Geschichte von Menschen aus der Region erlebbar. Für das Abendblatt erinnern sich „Zeitzeugen“. Und weil auch die niederdeutsche Sprache fester Bestandteil der deutschen Kultur ist, gibt es jeden Teil der neuen Abendblatt-Serie „op Platt“, übersetzt von Jasper Vogt. Heute: die Erinnerungen von Sibylle Brodkorb an ihre Kindheit in einer Nissenhütte.

As na den Tweten Weltkrieg de Flüchtlingsfamilje ut Breslau op Söken weer för en ne’et Tohuus, dor hett se dat funn’ in de Hoge Straat in Harburg: en leddige Kaat mit’n rundet Dack un Wellblech an de Sieden. De Finster weern bruchseker, Metalldröht hebbt den Blick nah buten versparrt. De Footbodden weer ut Holt, dat weer jüst nich nee, dörtig Quadratmeter groot weer de Stuuv. In de Mitt: en lütten „Kanoon-Aven“. En Glöhbeer hett duffet Licht geven in den Ünnerkruup. Utmustert Wehrmachtskisten weern de Kook- un Sittgelegenheiten för de neen Bewohner. Anners geev dat dor nix.

Sibylle Brodkorb weer söven Johr old un för ehr hett dat langt för ehr Slumpsglück. „Dat weer uns ne’et Tohuus, uns egen lütt Huus. Dor weern wi stolt op. Ik heff mi dor jümmer good föhlt“, besinnt sik de ole Fro mit ehr tweeunsöventig Johr. Negen Johr lang, bet 1952, hett se mit ehr Öllern in dat Nootloschi leevt, hett meist ehr hele Kinnertied in de Nissenhütt tobröcht. „Fehlt hett mi in düsse Tied nich veel“, seggt de Harburgerin. De Besöök eenmaal de Week blangenbi in de Duschbarack, dat weer sogoor sowat as ‚aufregender Luxus’. „Un dat is jümmer kommodiger worrn bi uns“, seggt Brodkorb.

Mit de Johr hett ehr Vadder dor en püüket Ünnerkamen ut dat allens maakt. Hett nee Finster insett, mit echt Glas, hett Wännen hoochtrocken. Un na un na sünd dor dree Kamern ut worrn: Wohnstuuv, Köök un Kinnerstuuv. Geschirr un dat anner Mobiljar hett de Familie sik in’t „Biberhuus“ in Hamburg besorgt. Un ok vör de Huusdöör hett sik wat daan: Mudder Hildegard Klinkert hett’n lütten Goorn anleggt, mit Blomen un Flederbusch. Vadder Joachim Klinkert hett’n Höhnerstall boot mit’n Extra-Stellplatz för Sibylle ehr eerst eegen Fohrrad. „Ik denk geern an mien Leven in de Nissenhütt trüüch. Ik harr’n wunnerbore Kinnertied“, seggt Brodkorb.

Sünnerlich geern besinnt se sik op de Wiehnachtstied. Al in’n November hett ehr Modder den Deeg för de Peperkokens trecht maakt. Kort vör Wiehnachten hett se em denn tosamen mit ehr Dochter utrullt. Gode ole Traditschoon weer ok de klassische Wiehnachtsboom: „Wi harrn jümmer’n lütte Ficht in’t Huus. De stunn op’n Disch ünner dat Finster in’t Dack un weer wunnerschöön“, vertellt Sibylle Brodkorb. Kunnst gor nich tellen, so veel Schoko- un Fondant-Kringels hungen an de Twiegen. Un dor denn op: echte Talglichten – un Lametta, bunt un veel. „Mien Vadder funn Lametta to schöön. För mi weer dat gräsig. Dat weer nich mien Ding. Un denn heff ik jo ok noch na dat Fest elkeen Lametta-Band wedder afnehmen un glattleggen musst. Bi uns is nix wechkamen. Anner Johr is dat wedder bruukt worrn“, seggt Sibylle Brodkorb.

De fardig smuck maakte Boom is denn, so good as dat güng, achter’n Bettlaken versteken worrn. Vadder hett em denn an’n Avend freemaakt, Froo un Dochter stunn’n blangenbi. Darna geev dat schlesische Huusmannskost: „Wust mit Peperkokensooß“. Joachim Klinkert hett achterran op de Vigelien speelt, de Familje hett tosamen besinnliche Leder sungen. „Denn heff ik’n Gedicht opseggen musst un endlich weer denn de Bescherung. Bet dorhen weer ik vör Opregung jümmer meist doot bleven.“ Jichenswenn kunn ehr Modder dat nich mehr mit anseh’n un hett den Afloop ännert: Toeerst Eten, denn Vigelien, denn Gedicht, denn Bescherung. „Ik heff jo nix mehr rünnerkregen. Dor hett mien Modder seggt: So, nu is Sluss. Nu maakt wi dat anners.“

De Dannenboom is ok na dat Wiehnachtsfest noch stahn bleven. Bet to’n sössten Januar stunn he in de lütte Wahnung. Un nadelt hett de as man wat. „Ik glööv, dor weer to’n Sluss nix Grönes mehr an“, seggt Sibylle Brodkorb un lacht. „Aver dat hett mi de Wiehnachtstied nich minn maken kunnt.“