“Dat geiht narms bunter to as op de Welt“, so klook sünd wi al langen, man wenn dat bunt kümmt, wunnert wi uns liekers. Wenn wie en groot Fest vör uns hebbt, denn wüllt wi dat allens glatt geiht, dat de Fier för all Lüüd scheun ward un wat een gern trüchdenken deiht an dissen Dag.

Een vun de heel besünnern Feste is ja woll de Konfirmatschoon. Dat erst grote Fest för eenen jungen Minschen. He ward opnohmen bi de opwussen Lüüd, tominnst in de Kark. Vör Recht un Politik mutt he noch een poor Johr op disse Ehr töben. Mien jüngst Broderdeern sull nu insegent warrn. Ik lood Opa un Unkel, Tant, Kind un Kegel in't Auto un denn los no Dithmarschen, wonehm mien Broder mit sien Fomilie leven deiht. Ach ja, een Torte un de Geschenken harrn wi ook an Bord. Wi keemen teemlich loot, de Kark weer full. Wi quetschen uns noch mit in de Bänk rin. Man dat güng nich los. Een veertel Stünn öber de Tied erst lüden de Klocken, de Paster un de Konfirmanden keemen den Gang lang. Mit eenmol meen de Paster luud: "Un nu stellt se sik vör, dat de Orgel speelt." De Organist weer nich komen! Wi süngen sotoseggen "dröög" de Leeder un een Fro harr gau ehr'n Quetschkasten hoolt un sorg för een beten Musik. So eenen feinen Gottsdeenst heff ik langen nich beleevt. All geven sik möh, wat de Konfirmanden dat liekers scheun harrn. Slechte Luun keem nich op. Ook noher nich, as wi sehn, wat de Tort bi de Fohrt een beten leden harr un ook noch Woder öber uns Geschenk leep. Harr allens noch leger komen kunnt.