Körtens seet ik in de U-Bahn. Dat weer nich vull, ölben Lüüd kunn ik tellen.

Körtens seet ik in de U-Bahn. Dat weer nich vull, ölben Lüüd kunn ik tellen.
Ik sinneer so vör mi hen, een Fro harr een Book vör sik, een junge Mann heur ja woll Musik, harr Stöpsel in de Ohrn. Twee telefoneern, de annern söss daddeln jichenswat op jemmer Handys. Jümmers, wenn ik nu in de U-Bohn sitt, kiek ik, wat de Lüüd so moken doot un dat is jümmers datsülbige: Dat kannst meist in'n Klenner anstrieken, wenn mol een een Zeitung lesen deiht. De mehrsten kiekt op een Handy dool oder op een E-Book oder telefoneert. Un dor heff ik nu wat mitkregen, wat mi erst wunnern dä un denn dull möök: Een junge Mann, so in de Mitt vun de Twintiger telefoneer mit Stöpsel in de Ohrn. He seet entspannt blangen mi un hör op dat, wat em vertellt wöör. Af un an sä he wat. Un ut dat, wat he sä kreeg ik mit, wat he mit sien Fründin snack un wat de em jichenswat vörsmieten dä. He sä so wat as: "Dat heff ik so nich seggt. - Nee, kumm, so heff ik dat nich meent. - Holl op to blarren." Wat ik dat nu heurn wull oder nich, blangen mi leep een Leevsdrama. Ik kreeg mit, wat de Mann heel entspannt weer un de Deern an't anner Enn weenen dä. Un as ik no em röberschuul seeg ik noch wat: He snack mit ehr un blangenbi speel he op sien Handy jichenseen Speel! Ik stünn op un güng an't anner Enn vun den Waggon. Blots weg hier vör dat ik mi in dat Drama inmischen un luut schreen do: "Deern söök di eenen annern Mann, disse hier is keen Troonen weert, de höört di nichmol to!"

Ingrid Straumer