Mildred Scheel, de Fru, de de Krebshilfe gründt hett, de hett mol seggt: “Es sind nicht die großen Worte, die in der Gemeinschaft Grundsätzliches bewegen: Es sind die vielen kleinen Taten der Einzelnen.“

Mildred Scheel, de Fru, de de Krebshilfe gründt hett, de hett mol seggt: "Es sind nicht die großen Worte, die in der Gemeinschaft Grundsätzliches bewegen: Es sind die vielen kleinen Taten der Einzelnen."
De Plattdüütsche, de seggt dat körter, man he meent jüst datsülbige: "Nich snacken, doon is'n Ding!" Ik weet nich, wat de Diakonin vun een Kark in een lütte Brannborger Stadt een vun de Snacks al mol heurt hett, man se wull wat doon. Eenfach so. För de Flüchtlinge, de dor nu jüst in een Containerdörp ünnerkomen weern. Se heur jem to, se leet jem in de Karkenköök koken, se bröch de Froon un Kinner mit düütsche Froon un Kinner in'n Speelkreis tohoop, sammel Speeltüüch un Tüüch un kreeg jümmer mehr Hölp vun de Lüüd ut de Gemeen. Man denn keem een Mann mit grote Panik: He weer een vun de Bootlüüd, de meist afsopen weern un weer in Italien an Land gohn. Vun dor harr he sik dörsloon, keem nu hier an, wöör vun eenen annern Flüchtling mit in't Heim nomen un harr nu wat vun "Abschiebung" heurt. He bever an't hele Liev, wull ut de Kark nich wedder rut. De Diakonin trummel ehr Helpers tohoop, de em erstmol versörgen. Denn reep se den Gemeenderot tohoop. De sullen dat "Karkenasyl" offiziell moken. Man dor harr'n Uul seten: De Lüüd vun'n Karkenvörstand snacken sik de Köpp heet un lehnen de Hölp denn af, meenen se kunnen de Versorgen un de Verantworten nich öbernehmen. Is dat "gelebte Nächstenliebe?" Jüst in de Kark sull doch egens dat Doon vör dat Snacken komen, oder?