Ik seet mit mien Fründin tohoop vör een ool Fotoalbum.

Ik seet mit mien Fründin tohoop vör een ool Fotoalbum.
Postkorten weern dor inbackt un Fotos - würklich ole Fotos, swattwitt oder sepia, op dicke Papp oder ook al wat dünner Fotopopier. De Postkorten weern vun ehrn Opa, de mehrsten ut Frankriek 1915: "Theile euch mit, bin gesund und munter und hoffe dasselbe auch von Euch", schrifft he vun de Front an sien Fomilie. Oder ook mol: "habe lange keine Post erhalten, bitte schreibe bald."

Man dat is ook al allens, wat de junge Suldot vun sien Geföhlen weten lett. Wat sien Fro em schreben hett, weet wi nich, ehr Post is verschütt gohn. Man sien Korten hett se verwohrt un nu sitt sien Enkelin, de ook al op de Rente togeiht, dor un wünscht sik, wat se mehr öber disse Minschen weten dä, de se man blots as heel lütte Deern noch sehn hett.

De smucke Fro mit den Kapotthoot op dat een Foto is Omas Süster Meta, dat weet se, man kennt hett se ehr nich. Wat weer se för een Minsch. Un de Kinner dor? Sünd dat Meta ehr Kinner? Gifft Verwandte, de sünd no Amerika utwannert, man wokeen weer dat?

"Mudder hett dat vertellt, man domols heff ik nich richtig tohört un nu kann ik nüms mehr frogen." Denn dreiht wi en Kort üm, de een Fründin an Meta schreeven hett: "Mich hat der junge Leutnant eingeladen, Soll ich?"

Ach ja, so veel anners weern de jungen Froons in't letzt Johrdusend ook nich as hüüt. Un denn een Hochtiedsfoto, so een mit de hele Gesellschop, all smuck in Tüüch. Ollerwelsch Kledaasch, man sünst: Minschen as Du un ik.