Nu hebbt wi em wedder foot, den Maand vun de Leev, den Maand, in den de Violen blöhen un de Maisebber fleegt. Den Maand mit dat Maiengröön un dat grote Hopen op Glück.

Nu hebbt wi em wedder foot, den Maand vun de Leev, den Maand, in den de Violen blöhen un de Maisebber fleegt. Den Maand mit dat Maiengröön un dat grote Hopen op Glück.
"Komm lieber Mai und mache. . . " Man dat is ja nich de Mai, de wat mookt, nee, wi Minschen mookt. Erstmol mookt wi nu de Maisebber doot. Johrenlang heff ik leest, wat dat meist keen Maisebber mehr geev. Nu sünd se in welk Gegenden al wedder mit de Giftsprütt bi un goht de Krabbeldeerter to Liev. De Winter weer so mild, wat de Violen al in'n Mart blöhen deen un dat Maiengröön lücht ook al in'n April. Un de Leev? Is keen Saal in de hele Gegend mehr to kriegen, so veel Hochtieden ward nu fiert. Un ik kann nich anners, ik denk dor an, wat in'n poor Johr de Scheidungsanwalt verdeenen ward. Man wat kann dor de Mai för? Kümmt mien groot Enkelin rin: "Oma, kumm rut, de Sünn schient, loot uns Picknick moken!" Mi geiht dat Hart op. De Sünn schient ook in lütt Maria ehr Gesicht. Dat Hopen op gode Tieden mit Singen, Danzen un veel Leev lücht dor rut. Ik loot Schrievdisch Schrievdisch sien un goh mit ehr no buten. De Sünn warmt mi, un Maria ehr lütt Süster Luise plappert no: "Pickick mook" un sett sik op de Deek. Wi stellt wat to eten üm ehr rüm, sett uns hen un hollt dat Gesicht in de Sünn. Een Botterlicker landt op dat Brot, de Vagels mookt ehr scheunste Musik. De Maiblomen fangt dat Duften an. Wi föhlt Warms, Glück un Leev - Maiendaag!