“Nix blifft as dat is!“ Dat is't, wat seker is in't Leven. Nüms blifft een neeboren Kind, klor.

Man wenn de Minsch sik ännert, ännert he de Welt üm sik rüm mit. De een boot sik een Huus, de anner ritt Hüser af un boot Stroten. De een Regeeren boot Kasernen oder Bargwarken, de anner ritt jem af un "renaturiert" de Gegend. De een Generatschon plant de Bööm, de anner Gene-ratschon haut jem af. Nich blots mit de Bööm is dat so.

Een Generatschon hett meent, Atomkraftwarken sünd de Lösung för all Problemen op de Welt, de anner hett markt, wat de Problemen blots grötter ward mit disse Kraft, wat de uns öber'n Kopp wassen deiht. Nu ward öberall de Windrööd opstellt. Wat dat Enn vun all uns Weisheit is, weet ik nich, ik meen, nix blifft....

Tja, wi weet dat ja, wat sik allens verännern deiht, liekers is dat, as dat schient in den Minschen so anleggt, wat he dat gor nich hebben mag, wat sik de Welt üm em rüm verännern deiht. De Minsch will gern, wat allens so blifft as dat is.

Güstern heff ik enen Mann dropen, de noch jümmers sien LPG notruurt. Ik truur de Doove Elv no, de nu bi'n Eekboom blots een Baggersee is. Wo mutt dat de Minschen gohn, de beleven doot, wo jemmer Land mit'nmol in'n Krieg ün-nergeiht? De Minschen, de vun Huus un Hoff joogt ward? Is doch erst een Generatschon her, wat dat de Düütschen ook so güng mit Flucht und Vertreibung.

Nu koomt se no uns. Se un wi - beid sünd bangen vör dat, wat sik dor ännert, dat hebbt wi gemeensom. Dat un de Gewissheit: Nix blifft as dat is!