Uns Trabant, de Maand, de hett al jümmers de Lüüd ehr Phantasie in Gangen bröcht.

Bi Theodor Storm hett he den lütten Hävelmann dör de Nacht schuckelt, för anner Dichters weer he ut Kääs un noch anner Schrievers hebbt meent, dor leev de Mann in'n Maand un keek op uns dool.

De Maand, de för Ebb un Floot tostännig is, de kriggt ook faken Schuld an Leevsgeschichten - sien Lücht is so romantisch. . . Ja, un dat gifft woll nüms, de sien Kinner nich mol mit Matthias Claudius sien "Der Mond ist aufgegangen" in'n Sloop sungen hett. Disse Dichter, de dit Johr al 200 Johr doot is, is in de Hauptsook wegen dit Leed bi de Minschen nich vergeten.

Klor, gifft ook anner Leder vun em in't Gesangbook un Facklüüd kennt ook sien anner Warken. Man dat Volk hett sien Obendleed in'n Kopp. Ik will hier nu nich ook noch dat Loffleed öber den "Wandsbecker Bothen" singen, nee, mi geiht heel wat anners dör'n Kopp: Claudius keem in Süderlügum op de Welt, un leev bit op een korte Tied jümmers in'n Norden vun Düütschland un dat in't 18. un an'n Anfang vun dat 19. Johrhunnert.

In de Tied wöör öberall Platt snackt. Ik bün seker, wat Matthias Claudius ook platt snacken kunn un dat wiss in'n Alldag ook mookt hett. Worüm hett he keen eenzig plattdüütsch Gedicht schreben so as Storm? Erst de Urenkel, Hermann Claudius, de in Grönwohld leev, hett dat op platt versöcht - mit Erfolg. De mehrsten hochdüütschen Soken sünd meist vergeten: "Rode Grütt" obers möögt de Kinner hüüt noch gern.