Is noch nich langen her, do bün ik mol mit de S-Bohn un mit de U-Bohn in Berlin ünnerwegens west. Vunwegen een in de Stadtt ja meisttieds keenen Parkplatz finnen deiht.

Is nich so mien Sook mit de Ümstiegeree un so. Man wat mutt, dat mutt. Un nu meen ik, viellicht sall ik dat fokener mol moken, kannst wat beleven! Ik weer erst twee Statschonen föhrt, do stegen dree junge Mannslüüd in un as de Dören togüngen, do füngen se an un möken Musik: Mit Gitarr, Saxofon un Mundharmonika speelen se "Hit the road, Jack", wat ja so veel meenen deiht as "Jack, hau af un loot di hier nich mehr sehn".

So as de dree sik geven deen, weer dat heel lustig un hör sik bannig goot un gediegen an. Ik fisch den Inkoopswogen-Euro ut de Tasch un geev em de Musikers. As ik ümstiegen müss un de Trepp no de U-Bahn doolgüng hör ik al wedder Musik. Ji köönt dat glöben oder nich - dor seet een Streichquartett un speel "On the road again", wat ja meent "Ik bün wedder op de Stroot - bün wedder free..."

Ik smustergrien un güng wieder. Man as ik üm de Eck keem und dor een Gitarrist luut süng "Is this the way to Tiparary?", also no den Weg frogen dee, do keek ik langsom mol no een versteken Kamera ut. Oder harr ik dat nich mitkregen un in Berlin weer just een Strotenmusikfestival?

Vör dat Café, in dat ik mi mit een Fründin drepen wull, seet een Akkordeonspeler. De speel fein "I did it my way." Ik heff nix gegen Akkordeon un nix gegen dat Leed. Man stünnenlang jümmers datsülbige Leed.... Wi hebbt dat Café wesselt.