Nu kümmt de Tied, in de ook ik no den Wiehnachts-Snoopkrom in de Geschäften kieken do. Nu is de Adventstied dor.

Un ik kladder op'n Böhn un krigg den groten Karton mit de Adventsoken dool. Heff ik dat nich jüst erst wegleggt? Ach nee, dat mutt doch al wat länger her sien. In de Twüschentied hett lütt Luise lopen lehrt un Maria proovt dat Lesen. Tominnst deiht se so, nimmt een Book un vertellt mi een Geschicht. Een Fründin is Oma worrn und mien Vadder 90. Wi hebbt fiert un truurt un lacht un weent, hebbt uns streden un wedder verdrogen. Wi weeren bangen un vull Öbermoot, hebbt arbeidt un uns vergnöögt. Jo, weer veel los in dat Johr siet dat ik de Wiehnachtssoken wegpackt heff. Liekers kümmt mi dat vör as güstern. Un nu krieg ik de olen Frünnen wedder vördag: All de Holtfiguren un Strohsterns, de in den Dannenstruuß hangen süllt. Den olen Engel vun mien Groottant, den mien Lütt nich lieden mag. De Sterns ut Fimo, de mien Kinner mookt hebbt, as se noch heel lütt weern - Momang, dat is een Idee! Dat mook ik öbermorgen mit mien beiden Grootkinner: Wiehnachtsanhänger basteln. Ach ja, geiht allens vun vörn los, nich blots dat Karkenjohr. Wenn dor wedder so lütt Krabauters sünd, denn fallt eenen nich blots de olen Leder un Speele wedder in, denn geiht dat ook wedder los mit de Wiehnachtsgeschicht un mit dat Basteln. Noch mol allens vun vörn. Dat ward scheun, ik freih mi op: Alle Jahre wieder.