Ik seet in'n Goorn to lesen, do güng op'n Mol een Spektakel los in de groten Föhrn blangen dat Huus.

De Kreihn weern op jichenswat dool, dat kreeg ik mit. Harrn se sik mol wedder mit'n Eekkoter in de Wull oder mit een Heister? Nee, dat heur sik anners an. Ik wöör een frömd Krieschen wies. Un denn keem vun boben dool mehr fullen as flogen een lütt gröön Wellensittich. Un he lann blangen mien Teetass op'n Disch. Ik kunn marken, wat he ut de Puust weer un kunn dat lütt Hart puckern sehn. Un vun boven schimpen de Kreihn dool un flegen hen un her. Man so dicht an mi ran as de Wellensittich dat weer, dat wogen se nich. Wat sull ik doon? Den olen Käfig ut'n Keller söken? Dat duur to langen. Denn kemen de Kreihn woll doch dool. Ik füng an un snack liesen mit den lütten Flüchtling. Un he legg den Kopp so'n beten scheef. Langsom schuuv ik em mien Hand hen. Un wat sall ik seggen: He hüpp rop, weer tamm. Nu stünn ik op un güng op de Terassendöör to. Allens heel heel langsom. Ik müss een lütt Trepp rop, weer al meist boben un in de Döör, do keem ut Nobers Goorn een Ball anflogen un ook glieks de Jung dorto üm de Eck rönnt. Wi hebbt uns beid verjogt, de Vagel un ik. Ik schööt in'n Dutt un de lütte gröne Gast flöög hoch op, rin in Nobers Barkenboom. Ik kunn em meist nich mehr sehn. Nu go ik in'n Goorn so foken as dat man geiht un kiek no em ut. Man ik bün bangen, de Kreihn un de Katten hebbt mehr Chancen op em as ik. Is trurig, man nich för jeedeenen is to veel Freeheit goot!