Hilde harr sik dat so fein utdacht: Dat grote ole Huus, de grote Goorn, wenn se mark, wat ehr dat to veel Arbeit wöör, denn wull se in een Seniorenwahnung trecken.

In so een lütt Wahnung, wonehm een alleen schalten un walten kann un liekers Hölp hett, wenn dat nödig deiht. Nu weer dat so wiet. Bi Storm weer een Boom ümweiht. Se harr Hölp vun ehr Kinner bruukt bi't Sagen un Holt hacken un opregt harr ehr dat ook. Nee, nu wull se sik anmellen för so'n Wahnung. Dat kunn ja noch duurn bit se een kreeg, man dat mookt ja nix, denn harr se Tied, noch düchtig wat optokloren un wegtosmieten. Un de Kinner harrn denn ja ook noch Tied un öberleggen sik, wat se mit dat Huus anfangen sullen.

Ja, fein utdacht harr se sik dat, wüss ook, wat se mit ehr lütt Rente nich veel Utwohl harr un wull in een Anloog, in de een Bekannte wahnt. Man denn keem doch allens anners: As se sik mit de Vermieters dropen de, do winken de af - se weer mit ehr 86 Johr to old för'n Seniorenwahnung. Twüschen 60 un 80 hett'n dor blots 'n Chance! In't Olenheim kunn se sik anmellen. Man dor föhl se sik to fit för. Un se hett ja ook keen "Pflegestufe", denn is dat ook nich so eenfach 'n Platz to kriegen. Un nu? Argert hett Hilde sik, man denn meen se: "Ik freih mi op, wat ik bald Kantüffeln planten kann." Un to ehrn Söhn, de nu 62 is, meen se: "Mell Du Di man för so'n Wahnung al mol an, wat Di dat nich geiht as mi un du büst to old för't Olenheim!"