Ehrgüstern leep mi een öllern Mann meist in't Auto. Griese Hoor, Mantel, Aktenkuffer in een Hand un jichenseen Ding in de anner Hand op dat he keek.

So keem he mank de parken Autos rut. Dat güng jüst noch goot, wi bleven beid stohn. He keek kort hoch un ik sehg, wat he Knööp in beide Ohren harr. Eenen Momang dach ik, wat de Kerl hatthörig weer. So'n Ort Knööp mit Kabel bit op'n Buuk harr mien Grootunkel hatt, wat he beter hören sull. Man denn full mi in, wat hatthörig Lüüd mit so wat nich rümlopen wöörn. Een Hörgerät, dat kann'n hüüt meist nich mehr sehn, so lütt is dat. Een Hatthörigen will sik dor woll gegen verwohren mit so'n ollerwelsch Knööp rümtolopen! Nee, disse Mann dreeg disse hässlichen Dinger ut free Stücken. Mit sien Knööp kunn he allens hören, wat ut sien Handy keem. Snacken, Musik, wat weet ik - blots de Autos, de kunn he woll nich hörn. He hett sik sülvst hatthörig mookt! Güstern in de S-Bohn: Een junge smucke Fro, egens weer se elegant antrocken un trechtmookt, hett grote Ohrhörer op'n Kopp, jüst so pink as ehr Fingernogels. Se steiht dor, hett de Oogen to, trummelt mit de Fingers jümmers op de Haltestang' un nickt un rullt mit'n Kopp - dat lett meist, as müss een mit de Dwangsjack halt warrn. . . As ik utsteeg snack mi een an - dach ik, man de meen mi nich, brabbel so vör sik hen un harr'n Knopp in't Ohr. Also, ik will ja nix seggen, man een beten mall sünd se doch, de Minschen.