Na, nu is dat ja endlich dor, dat royale Baby - hett sik ook Tied noog loten. Man so sünd se, de Lütten: vun Anfang an seggt se de Öllern Bescheed, wat dat nu nich mehr allens no Plon geiht. Nu snackt dor een mehr mit. Tja, ook bi uns weer dat de letzen Weeken wedder so, ook wi müssen op uns lütt Luise een poor Doog töben. Sünnerlich de grote Süster weer vull vun Ungedüür.

Un as de Lütt denn endlich dor weer, do tro se sik meist nich ehr to strokeln. Un Mudder dor in't Krankenhuusbett weer ehr wat unheemlich. So keem Maria denn ook gern mit Oma wedder no Huus, speel in'n Goorn un versöök dat Swömmen. Wat'n Glück, dach ik, wat dat Sommer is un se buten rümtoven kann.

Un denn besinn ik mi op, wo dat weer, as mien Broder op de Welt keem. Ik weer meist twee Weeken bi Oma, kreeg Broder un Mudder nich to sehn, Kinner dröffen do nich in't Krankenhuus. Dat weer Februar un Schietweder. Ik weet nich mehr, wo Oma mi bännigt hett. Man as ik wedder no Huus dröff, harr de Welt sik verännert düch mi... Is ja ook so, mit jeedeenen Minschen, de op de Welt kümmt oder vun de Welt geiht, verännert se sik een lütt beten.

Un wenn dat blots de Thronfolge is, de sik ännert, as dör den lütten Prinzen in England. Uns lütt Prinzessin Luise ward keenen Thron arven, man eenen Vördeel hett se ja hatt vör den Prinzen: Se wöör vun de erst Minut an mit Nomen ropen - un de is sogor royal! Na goot, dor hebbt de Öllern nich öber nodacht. Man dat heet doch "Nomen est Omen". Mol sehn, wat dor bi rutsuurt....