“Nee, wat dat nich allens gifft“, meen Olga jümmers wedder un schüttkopp dor denn bi: “Nu bün ik al so old worrn, man dat heff ik noch nich beleevt!“

Dat heet af un an ook mol: ". . . man dat heff ik noch nich weten." Denn harr se in't Blatt mol wedder leest, wat een Neet rutfunnen harr. Un se wunner sik meist jeedeenen Dag.

Und dat weer egens keen Wunner: In dat Johrhunnert, in dat se leev, fünnen de Minschen veel rut, vun dat Automobil bit no de Raket, vun dat Röntgen bit no Ultraschall, un ook de Waschmaschien un de Fernseher weeren nee. Se kunn in't Öller denn nich begriepen, worüm een Kind gor nich mehr wüss, wat een Ruffel weer.

No de Konfirmatschon weer se ut Hamborg "as Deern" op'n Buurnhoff in Allermoi komen. Se lehr melken un bottern un Veeh fodern un koken un waschen un allens, wat dor tohöör. Öber de Melkmaschinen kunn se loter ook blots schüttkoppen. Man veel leger as de nee Technik keemen ehr nee Sitten an. Dat Kinner in de söbentiger Johren keenen Knicks un keenen Deener mehr moken deen, wat welk Lehrers sik vun jemmer Schölers duzen leten, un keenen Stock mehr bruken wullen, wat Froonslüüd Auto fohren lehren oder wat Deerns in Büxen lopen deen, an so'n Soken kunn se sik nich an wennen.

Denn keem ehr Snack un se vermohn mi foken: "Deern, so kannst du doch nich loslopen." Mien nee Kollegin, Claudia, hett Tattoos, is pierct un füürrood un gröön infarvt. "Deern, so kannst. . ." Ik kann jüst noch an mi hollen. Se is so nett un, ja, ook dat gifft dat.