Bi mienen Broder un sien Fomilie leevt een Finnelkind, een heel besünner Finnelkind: Een lütt Lamm.

Un wo se dorbi komen sünd, is dat vertellen wert, dücht mi: As sien Fro obends ehr Runn' möök, seeg se, wat se een Schoop to veel op de Wisch harr. Se kenn dat al. Nobers Tuun weer möör. "Di bring ik erst morgen trüch", dach se so bi sik. Man den annern Morgen weeren ehr beiden Schoop un de Gast in Opregen. Un se fünn gau den Grund. Dat Gast-Schoop harr lammt! Man se nehm ehr Kind nich an. Dat Lütt weer bannig swack, mehr doot as lebennig un de Veehdokter meen, dat weer to fröh op de Welt komen. De Nober wull dat nich hebben. Man Broders Fro kreeg dat nich fardig, dat Deert liggen to loten. Se nehm dat mit in de Stuuv un möök eenen Buddel klor. De Kinner nömen dat Finnelkind Elli un helpen düchtig mit warm hollen un fodern. As mien Broder no Huus keem, haal he Holt, Homer un Nogel un bo eenen Loopstall för Elli in de Stuuv. Nu dreih sick allens üm dat Schoop, ook in de Nachten. De beiden Hunnen keeken erst een beten scheev. Man as Elli no een poor Weeken so wiet weer, wat se ook mit no buten dröff, do spelen se mit ehr, as weer se een Hund. Un se sprüng un krakeel vör Freid un versöch ook al mol 'n Grashalm. Un denn keem de Veehdokter wedder un meen, wat se sik dat mit dat Lamm man öberleggen sullen: Elli is blind. Viellicht sullen se doch lever... Man dor will nüms wat vun weten. Af un an hett ook een Finnelkind dat heel goot!