Ostern steiht vör de Döör un de Sünn de schient (tominnst jüst nu ik hier sitt to schrieven). Sogor in'n Supermarkt an de Kass hett mi hüüt een anlacht: “Dit Johr ward dat woll klappen, mit dat Eier söken in'n Goorn.

Weten Se, uns Lütt sall nu dat erste Mol mit söken." Denn weer se meist verlegen öber ehr egen Vörfreid. Mien Nobersch keem mi op Rad tomööt: "Moin, hebbt se nich ook Lust, bi uns groot Ostertour mittoföhren? Dat ward licht dit Johr. Blots so üm un bi 200 km, mit Öbernachten". Oh man, ik kann mi wohren! Uns Paster sien Fru will pilgern gohn un he will no enen Motorradgottsdeenst mit sien Kumpels op Tour gohn. Na ja, keen't mag, de mag dat ja woll mögen. Ik holl dat mehr mit de Roh, de so'n Doog ja bringen köönt: spazeerngohn, goot eten, gemütlich tohoopsitten un snacken... "Dat höört sik ja an, as de Plon vun eenen Rentner", meen mien Groot. "Mien Fründinnen un ik, wi wüllt op jeedeenen Fall an't Osterfüür un denn een beten wegfohrn, viellicht an de Meckelnbörgschen Seen. Dat Fröhjohr geneeten bi eenen Gang an't Woter..." - "...un bi Kaffee un Koken un snacken", füll ik ehr in't Wort un grien ehr an, "vunwegen: Rentner". Mien Lütt mutt sik keen Gedanken moken. Se hett an de Fierdogen Deenst. "Mookt nix", meen se, "för'n Putt Kaffee an'n Diek in de Sünn ward dat mank de Insätzen woll langen." Tja, dat is al langen her, wat se dat erste Mol Ostereier söcht hett... Fiern hett eben veele Gesichter - een mutt dat blots geneten könen. Scheune Ostern!