Dit is de rechte Johrstied, de Kinner wat vörtolesen. In de Vörwiehnachtstied gifft dat hier nu een Märken för de Lütten: Jana, de Sternendeern harr Langewiel. Se harr al utslopen, müss avers noch nich an'n Heben to'n Lüchten. Dat weer noch Nomeddag. So rüüsch se mit Juchhei de groten Wolkenbargen dool. Ganz kott vör den Rand vun de Wolken höll se an. Dat weer verboden, de Sterns kunnen to un to licht doolfallen op de Eer, man dat möök ja soooo veel Spoß. Un dat se denn doch noch doolfallen de, dat weer nich Jana ehr Schuld: De grote Komet keem vörbiflogen. He weer mol wedder to gau un to deep un harr dor noog mit to doon, wat he de Eer utwieken de. He sehg den lütten Stern nich un perdauz, flöög he em öbern Hupen un Jana trudel dool op de Eer. Se füll in'n weeken Sneehupen un de sik nich weh, man se schimp: "Du dösige Komet du, mook doch de Ogen op!" Un denn: "Oh man, ik bün je woll bit op de Eer fullen. Wo kumm ik denn nu trüch no Huus? Ik mutt doch hüüt Obend wedder Lüchten!" So'n Stern is ja keen Engel un kann nich eenfach flegen. Se keek üm sik to un wöör'n gewaltig groten Boom gewohr. Dor güng se hen un versöch hochtokladdern bit in'n Heben. Man dat güng nich. De Stamm weer so dick un glatt. Trurig sett de lütt Stern sik ünner den Boom un ween: "Ik kaam nienich wedder no Huus." - Anner Week geiht dat an disse Steed wieder.