Wi Minschen ward ümmer mehr so as uns Huustieren. Is wohr! As Köh un Höhner un so. Dat kümmt dorvun, dat wi de Tieren opeet. All poor Johr, seggt de Biologen, hebbt wi in uns Körper dat ganze Zellmateriaal uttuuscht. Jo, un gegen wat schüllt wi den olen Zellkraam in uns uttuuscht hebben, wenn nich gegen de Proteine un Fette, de vörher in de kroschen Höhnerschenkel weern?

Ok de Dokters sünd dorbi, uns wat vun de Huustieren to verpassen. En Bekannte vun mi hett en Herzfehler un kriggt nu en nee Herzklappe. Se ward ehr en Hartklapp vun en Schwien insetten. Ik weet gor nich vun wat vun'n Schwien. Hoffentlich nich so'n Mangalitza-Schwien. Dat is dat ungarische Lockenschwien, dat hett sogor noch op de Ohren Krüllen, dat will mien Bekannte sachts nich. Fein weer en Angler Sattelschwien. Angler Sattelschwien sünd anspruchslos in der Halteform un fettarm. Mien Bekannte is jo so en figurbewusste.

Manche Froenslüüd leggt ok sülbst Hand an. Wenn se na de Wesseljohren de besten Johr faat hebbt, denn schniedt se sik de griesen Hoor to so'n Meckiputz un farvt sik an de een Siet doch so en neckische rode Strähn. Dat süht sportlich ut un erinnert an de Schaap bi uns op'n Diek. De hebbt de Buern ok all so en bunten Punkt op'n Mors sprüht. Dormit se de wedderkinnt.

Ik persönlich kinn dat ok, dat de Tieren op mi affarven doot. En Tiet lang heff ik maal in Hannover wahnt un heff mi föhlt as so'n Hund dor in Hannover: Ümmer an de Leine. Ümmer an de Leine.

Im Radio: Diesen Beitrag können Sie heute um 10.40 Uhr auf NDR 90,3 hören

Im Internet: Alle Kolumnen zum Lesen www.abendblatt.de/platt und Anhören auf www.abendblatt.de/Platt903