Mien Vadder, de hett ja jeden Morgen, noch in't Nachthemd, de Zeitung ut'n Breefkassen hoolt un denn in'n Bett mien Mudder de Dodesanzeigen vörleest. Dat anner, wat dor noch so instund över Politikers, Bankrövers un so Lüüd, dat interesseer em nich. Blots de Dodesanzeigen.

Toeerst bloder he no Anverwandte, Halfbekannte un ole Schoolkamroden. Un wenn he een funnen harr, denn keek he foors op dat Öller.

Weern de düütlich jünger as he, denn sä he: Wat mag de woll hadd hebben? Oder: Kien Wunner, so as de leevt hett. Weern de Doden öller as he, denn heet dat blots: De hett't achter sick. Oder: Tja, eenmol is't vörbi.

Vörbi weer meist no'n Viddelstünn ook dit lütte Dodesanzeigen-Morgenvergnögen. Un eerst denn sünd Mudder un Vadder opstohn. "Dat Leven geiht wieder", stöhn Vadder denn un quääl sick ut'n Bett. An'n leefsten harr he ja een Zeitung blots mit Dodesanzeigen hadd. Weern de beiden nich vör Klock teihn ut'n Bett komen. Doch sowat gifft't ja leider noch nich.

In dat lütte Regionalblatt von mien Öllern stoht ja tomindst noch jeden Dag Dodesanzeigen, in't Hamborger Ovendblatt blots Middeweken un Sünnovend. Dat harr mien Vadder gor nich uthooln. Dree oder veer Doog ohn Dodesanzeigen. De weer ja krank worrn.

Un ick höör em noch snacken, as ick von tohuus, von us lütt Dörp no Hamborg trocken bün, dor hett he noch seggt: Hamborg, dat weer ja nix för mi. Nu weet ick, wo he dat meent hett.

Im Radio: Diesen Beitrag können Sie heute um 10.40 Uhr auf NDR 90,3 hören, Im Internet: Alle Kolumnen zum Lesen www.abendblatt.de/platt und Anhören auf www.abendblatt.de/Platt903