Af un an mutt'n sik maal hensetten un över dat Leven nadenken. Mien Neffe deit so wat natüürlich nich, de is jümmer mit jichenswat togang, as de jungen Lüüd so sünd. Güstern to'n Bisspill, wull ik wat vun em, hett he mi enfach so afbögelt: "Deit mi leed, ik heff keen Tied."

"Du hest keen' Tied?", segg ik. "Aver kloor hest du Tied: veeruntwintig Stünn' den Dag un söven Daag in de Week. Wi all hebbt de sülvige Tied. Du wullt de Tied nich hebben, dat is de Knackpunkt. Se is dor, aver du nimmst se di enfach nich. De Tied is relativ, hett al de ole Einstein ruutfunn'."

"Häh?", seggt mien Neffe, un ik mark, dat he keen' Ahnung hett, wo ik op ruut will.

"Quantität is dat een'", segg ik, "teihn Minuten sünd teihn Minuten. Aver wenn du'n Deern in'n Arm hest, sünd teihn Minuten gor nix, un wenn du mit'n Auto in'n Stau steihst, sünd teihn Minuten'n lütte Ewigkeit. Dat is de Qualität vun de Tied."

"Hest maal wedder'n slauet Book leest oder warrst du bilütten drollig in'n Kopp?"

"Höör lever to, vun mi kannst du noch wat lehr'n", segg ik. "Dien Urlaub to'n Bispill, wat hest dor maakt? Äktsch'n - Äktsch'n - Äktsch'n! Dat is de Devise vun Lüüd as di. Blots nich sik maal hensetten, nix don un över dat Leven nadenken."

"So as du viellicht?", seggt mien Neffe. "Du in'n Urlaub in dien' Ferienhuus: Vun'n eersten Dag an weerst du dor togang, heff ik tofällig mitkregen. Dat Rollo mutt nee, in de Köök mutt wat ümboot warrn, op de Terrass de Bloompött, nee Farv an'n Tuun - blots nich sik maal hensetten un nix doon!"

Un ruut is he ut de Döör. Ik glööv, ik mut maal över mien' Neffen nadenken. Un över dat Leven natüürlich ok. Aver för so wat heff ik in'n Ogenblick keen' Tied - leider.